Stukje bewustwording; over ego's en pijnlichamen

Dan zit je ook meteen 'vast' aan het sociale milieu van je ouders. Als je in een volksbuurtje woont, word je al gauw bestempeld als een risicoleerling en als je van goede huize komt, dan zit je vast aan een prestatiecultuur. Los van al deze labels die je op het moment van je geboorte als vanzelf meekrijgt, ontstaan er ook gaandeweg je kindertijd nieuwe labels / stempels / verhalen die tezamen de basis zijn van je ego's-in-wording.

Als het ik-bewustzijn uiteindelijk vorm heeft gekregen bij een kind ( er is dan automatisch ook een JIJ; dus een afscheiding ), dan worden er als vanzelf ook eigendommen gekoppeld aan het ik-bewustzijn. Dit is mijn speelgoed, dit is mijn kamer. En dat bezit wordt op een gegeven moment één met je ik-bewustzijn. Het wordt onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als een ander kind dan het speelgoedje afpakt van het kind dat daar totaal mee geïdentificeerd is, dan gaat het getroffen kind meteen huilen. Niet vanwege het feit, dat een ander kindje met het speelgoedje speelt, maar vanwege het feit dat het kind een deel van zijn ik-zijn af moet staan aan de ander. Het is het prille ego wat zichzelf dan al laat zien en horen.

Als je een volwassene vraagt wie hij / zij is, dan wordt het nog duidelijker welke labels en identificaties je allemaal gekoppeld hebt aan het antwoord op de vraag wie je bent. Ik ben Ramon Buijs, 49 jaar. Ik ben vader van twee dochters en de man van Cathelijn. Ik ben relatietherapeut en life coach. Ik heb een huis in Vinkeveen en ben in het bezit van een leuk bootje, dat gelegen is aan het watertje wat grenst aan mijn tuin. Ik ben ook chronisch gehaast. Ik ben vrij gespierd, maar mijn lichaam was vroeger toch nog veel mooier. Ik....

Maar ik ben niet Ramon! Ik ben geen vader van, ik ben niet de eigenaar van een huis! Want als ik Bas had geheten, Cathelijn nooit had ontmoet, dus geen dochters had gekregen en toevallig kok had geworden, ben ik in essentie nog steeds dezelfde IK. Dus al dat andere dat ik ben is eigenlijk wat ik denk dat ik ben. Ik hoef er dus niet mee versmolten te zijn. Net zoals ik niet versmolten hoef te zijn met mijn gedachten, oude verhalen, oude pijn. Ik BEN. Dus ik kan ervoor kiezen vrij te zijn van alles wat ik denk dat ik ben! Ego bestaat dus uit denken, en ZIJN bestaat uit voelen.

Het is natuurlijk ook weer niet zo, dat je niet trots mag zijn op je bezit, of blij mag zijn om een compliment van de ander. Natuurlijk niet. Dat hoort allemaal bij het leven. Maar blijf je wel beseffen, dat het bezit en het compliment iets is wat het ego nodig heeft, maar jij in essentie niet. Je bent niet afhankelijk van je omgeving! Als je je blijft beseffen, dat dat soort behoeftes voortkomen uit je ego, loop je niet telkens weer in de valkuil van het ego. Ook dit is bewust-ZIJN.

Een ego heeft trouwens nooit genoeg bezit, nooit genoeg complimentjes, nooit een positie binnen het bedrijf, dat hoog genoeg is. Een ego bestaat namelijk uit de actie van het positioneren zelf. En als het ego accepteert dat iets genoeg is, dan heeft het automatisch geen bestaansrecht meer, want dan eindigt daar het positioneren dat dus het ego zelf is.

Een ego wordt in de basis altijd gevoed door de emotie angst. Angst om er niet te zijn, angst te verliezen, angst tekort gedaan te worden, angst niet gezien te worden, angst niet genoeg te hebben, angst voor verlating, angst voor niet-heel-zijn, angst er niet te mogen zijn, angst voor kritiek en afwijzing etc.

Een ego identificeert zichzelf dus met bezit en willen hebben. Maar een ego kan zich ook identificeren met het lichaam. Zo heb je identificatie op basis van geslacht, sterk of zwak, jong of oud, mooi of lelijk etc. Op zich zijn dit allemaal vrij onschuldige identificaties. Maar op het moment dat je je eraan gaat vastklampen, dan kan het behoorlijk in de weg zitten. Bijvoorbeeld als je je volledig identificeert met je ziekte; ik BEN chronisch ziek. Je BENT dan de zieke en dan is er geen ruimte meer voor de rest. Je hebt last van een chronische ziekte zou al een veel betere formulering zijn. Je bent namelijk gewoon ZIJN, die last heeft van een ziekte. Er is dan nog ruimte voor meer dan alleen maar ziek-ZIJN.

De inhoud en vormgeving van ego's kan wisselend zijn, maar de opbouw is eender. Ego's leven van identificatie en van afscheiding ( jong/oud, man/vrouw, ziek/beter, groot/klein). Ego's vechten om te overleven ( behoeden voor nare emoties en gedachten ), klagen, betrappen anderen graag op fouten, gebruiken geweld, voelen wrok etc. Het herkennen, en daarna niet meer direct reageren op je eigen ego en die van anderen, is de eerste stap in bewust-ZIJN.

Maar dat niet meer direct reageren is best lastig! Stel, jij bent iemand met de vaak terugkerende gedachte dat je er niet toe doet of dat je er pas toe doet als je dingen doet. Deze overtuiging ( conclusie ) had je als kind al bewust of onbewust getrokken. Je vader zag je namelijk nooit staan, behalve als je voetbalde of op school hoge cijfers haalde. Deze overtuiging ben je toen dus diep gaan geloven en dat voelde toen al helemaal niet fijn. In de relatie met je partner is dat thema trouwens ook nog steeds actief.

Stel, jij hebt binnen één dag het hele huis schoongemaakt, gewerkt en ook nog eens de kinderen naar school gebracht en gehaald. Je partner komt thuis, is moe, zegt vluchtig gedag en ploft aan de eettafel. Je partner eet zijn eten op en valt daarna in slaap op de bank. Dit gedrag van je partner is dan een enorme trigger voor je. Door de filter van 'ik doe er pas toe als ik dingen doe' wordt het gedrag van je partner namelijk uitgelegd, dat je er, ondanks alles wat je gedaan hebt, er zelfs dan nog niet toe doet bij je partner. Het is oneerljk ( want je partner zorgt wel voor zichzelf en jij veel minder ) én het doet verdriet ( je voelt je niet gezien, erkend, gehoord en afgewezen ).

De nare overtuiging met de daarbij horende veel te vaak gevoelde nare emoties ( pijnlichaam ) zorgt in zo'n situatie voor de directe inzet van een ego ( copingstrategie) om hiermee om te gaan ter bescherming van jezelf. Het zou kunnen zijn, dat je je afsluit ( Afgesloten Antonia komt op het podium ), je gaat vechten om erkenning ( Boze Bertha), je wilt positioneren ( Verwijtende Vera) of je je terugtrekt met vele nare emoties in je lijf ( Terugtrekkende Thea ).

Op het moment dat er dus een nare conclusie wordt getrokken die je al veel vaker hebt getrokken en het daarbij horende nare setje van emoties gevoeld wordt ( een pijnlichaam ) komt er dus meteen een ego ( copingstrategie) jou helpen om te overleven. Het is in feite dus een oerbein / reptielenbrein reactie. Nare emoties en gedachten = gevaar. Gevaar = vechten, vluchten of bevriezen. Bij gevaar = direct handelen. De ego's zijn dus altijd afgeleiden van vechten ( Verwijtende Vera én Boze Bertha ), vluchten ( Terugtrekkende Thea ) of bevriezen ( Afgesloten Antonia ).

Dus alleen bewust worden van je eigen systeem is veelal niet genoeg. Vaak mag er ook innerlijk nog aan jezelf gewerkt worden waardoor de thema's die in jezelf nog actief zijn meer naar de achtergrond gaan verdwijnen.

Weten wie je in essentie bent, is eigenlijk wat er van je over blijft als je ego's weg zijn, de labels van je af zijn gepulkt, de identificaties er niet meer zijn, je alles en iedereen vergeven hebt, de oude verhalen en overtuigingen hebt los gelaten en even volledig in het NU bent.

Als je volledig en in het NU bent, dan zal je merken dat de bron van overvloed niet buiten jezelf ligt in bijvoorbeeld de vorm van bezit, maar in jou zelf zit. Altijd toegankelijk, zonder voorwaarden, zuiver en puur.

Stel jezelf eens de vraag wie jij bent? Trek daar dan alle labels en identificaties vanaf. Wat houd jij dan over? Weet jij dan nog wel wie je bent? Of dacht jij altijd iets te zijn, maar was je dat eigenlijk niet?

Je hoeft niet te lijden onder leidende ego's en pijnlichamen. Het medicijn Bewust-ZIJN zit namelijk ook al in jou. Het is wel aan jou om bewust te willen WORDEN. Beetje hulp nodig? Je weet ons te vinden.

Hartegroet,

Ramon en Cathelijn